প্রকৃতি

কবিঃ- পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা

শান্তিৰ মলয়া বলি প্রাণ জুৰ কৰে,

শীতল বৰণে তাৰ জগত সামৰে ;

অশান্তি ৰ’দৰ তাপ লাগিলে হিয়াত,

চাটিফুটি মন-প্রাণ, নাই তত্  গাত ;

মানৱ হিয়াত এনে প্রতিবিম্ব কাৰ,

নাচে কোন দাপোণত মহিমা অপাৰ ?

দেখি ৰূপ আপোনাৰ মাজে মুগ্ধ নৰ,

নকৰে অকণি মন ৰূপ দাপোণৰ !

ভাবুক কবিয়ে চকু ঘনে পিৰিকাই,

ছায়াঁটিৰ আদি ৰূপ দিয়ে উদিয়াই : –

অনুকৃতি ভিন ৰূপে নৰ-প্রকৃতিৰ,

আদি আৰ্হি সতে মিলে বজাৰ সৃষ্টিৰ ৷

ক্ষণে জুৰ, ক্ষণে ঘোৰ, ক্ষন্তেকে প্রলয়,

নোপোৱা বিমুগ্ধ নৰে প্রকৃতি আশই ।