মোৰ পূজা

তোমালোকে তেল পুৰি
    শলাগছি দিয়া
        প্ৰদীপ পূজাৰ
মই জালোঁ শিহা পুৰি
    ৰাঙলী হিয়াৰ
        অগ্নি অনিৰ্বাৰ
সেয়ে মোৰ প্ৰদীপ পূজাৰ।

প্ৰদীপ যি তোমাসাৰ
    ঢিমায় ঢুকায়,
        বতাহে নুমায়;
মোৰ সি প্ৰদীপ জ্বলে
    পলে পলে
        তলে তলে,
বতাহে আহি তাক
    দুগুণে জ্বলাই।
তোমালোকে নাম গোৱা
বন্ধা নাম বন্ধা সুৰে
    সতোদয় একেলগে
        চাপৰি বজায়;
মই গাঁও নানা স্বৰে,
ছন্দে ছন্দে থৰে থৰে,
হৃদয়ৰ স্তৰে স্তৰে
    হৃদয় সজাই
তোমাসাৰ নাম সি যে
    তোমাসাক বান্ধি ছাটি
        থোৱাতেই থয়;
যিবা আহে যিবা যায়
    জিভাতেই ৰয়;
মোৰ সি নাম ধ্বনি
    ঢুকি আকাশত,
তৰাক আকুলি আহি,
ফুলৰ মুখত হাঁহি
    হিয়া কাঢ়ি লয়।
তোমালোকে পূজা কৰা
    এজন, দুজন কিম্বা তিনিজন,
        নতুবা তেত্ৰিশ কোটি,
            ত্ৰিশ কোটি লোকে;
মই পূজো কাৰোবাক কবকে নোৱাৰো,
এই দেখো, এই নাই ভূলোকে দ্যুলোকে;
    নিতে নৱ ৰূপ তাৰ,
        নিতে অগোচৰ;
বিচাৰি তাকেই বয় চকুলো পলকে
    লক্ষ ধাৰে লক্ষ সুঁতি
        অলক্ষ্য সাগৰ।