দিনকণা

কবিঃ —মৌলৱী মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা

হেৰা, হেৰা, হাটৰুৱা, মৰমৰ ভাইহঁত,

নেৰিবা, নেৰিবা মোক এই মায়া-বজাৰত ।

দুহাত যুৰিছোঁ মই কাবউ-কাকূতি কৰি;

অকলে নেৰিবা মোক আলাই-আথানি কৰি।

তোমালোকে যোৱা গই, মোকে হেৰা লই যোৱা—

দুখীয়া নিচলা বুলি এফেৰি উভতি চোৱা।

হাতৰ লাখুটি ই যে, মেলি দিছো, হেৰা ভাই,

ধৰা, ধৰি কোনোমতে নিয়া মোকে আগুৱাই।

কেনিনো যাবগৈ লাগে, চকুৰে নমনো মই ;

খুন্দা ও খুন্দলি খাই, যেনি তেনি পৰোঁগই ।

আমাৰ নিচিনা এনে দুখীয়া লেহেৰা দেও এ

ই বিশ্ব-বজাৰত নাই আৰু ক’তো কেও,

সি দেখি মাতিছোঁ মই, অত যে মিনতি কৰি ;

আহ আহা, ভাইহঁত নিয়া মোক বাহু ধৰি

বেছিতো নেলাগে মোক, এফেৰি পোহৰ মুঠে ;

তাকে পালে উলাহতে, হিয়া মোৰ নাচি উঠে ।

এটুপি চকুৰ লো, এখনি কোমল হিয়া,

এষাৰি ‘আয়ৈ দেহি’, আৰু এটি হুমুনিয়া ;

-ইয়াৰ উপৰি আৰু একোকে নেলাগে মোক

ইয়াকে পালেই, মোৰ গুচি যাৰ যত শোক ।

আমনি নকৰো আৰু কাকো কতো, হেৰা ভাই

আঁহা  -আঁহা-ঘুৰি আহি, মোকো নিয়া আগুৱাই।

আগে আগে তোমালোক, পিছে পিছে ময়ো যাওঁ

তযু পোহৰৰে যেন, এচেৰেঙা ময়ো পাওঁ,

নহলে মৰিম মই আলাই-আথানি হই ;

কেনিবাদি এন্ধাৰত খালে বামে পৰি অই ৷

ওখোৰা-মোখোৰা বাট তাতে  ই এন্ধাৰ ঘোৰ

তাৰোপৰি দুই কান্ধে, মেটমৰা বোজা মোৰ ।

খোজে পতি উজুটিত চুলি আগে গৈছে জীৱ ।

হায় আগে জনা হলে, আজি এনে দশা কিয় ?

বজাৰতে ভোল্ গলো, লীলা-মলা চাই চাই –

চাকি, তেল, শলিতা, যে নেবেহালোঁ হয়, হায়, এ

তিয়া বুৰিলে বেলি হলেহি আন্ধাৰ ঘোপ,

লাহে লাহে ভাগিলেহি গৰাকীৰো দল্দোপ ।

অকলে কেনেকৈ যাওঁ কি হ’ব উপায় মোৰ

সাৰথিও নাই, নাই কিম্বা চাকি বন্তি জোৰ ।

নিগমে মৰিলো মই, কোন কেনি আছহক,

উধাৰাহি আজি এই দিনকণা অধমক ৷

এনেনো ধেন্দেলা মোক বিধিয়ে কৰিলে হায়,

 উহু কি কপাল পোৰা ভৰিও পিচলি যায় !

খোজে পতি ঘৰামুটি ঘনে টেলেঙনি খাওঁ ;

 "সহায় সহায়" কৰি ইপিনে সিপিনে চাওঁ ,

নেপাওঁ কেনিও হায়, এখনি সহায়-হাত ।

নুশুনো কেনিও হায়, এষাৰি শুৱলা মাত ।

যাৰেই গুৰিলৈ যাওঁ , সেয়ে মুখ ওফোন্দায়   

চকুহে টেলেকা কৰি, গোঙোৰাকৈ ঘূৰি চায় ।

যেয়ে সেয়ে চেই চই, য'তে ত’তে দূৰ দূৰ ।

যাকে মাতো, সেয়ে,মাৰে কিল-ভুকু, লাথি, গোৰ ।

হায়, কি কপাল মোৰ, এয়েনে আছিলে লেখা !

উহু কি এন্ধাৰ বাট, নেপাওঁ অকণো দেখা !

সাৰথি মাথোন এই–কণাৰ লাখুটি ডালি

তাৰেহে খোপনি পুতি, কোনোমতে হালি জালি,

এখুজি খুজি কৰি আহিছো, হে ভাইহঁত,

নেঠেলিবা-নেঠেলিবা,-লোৱা মোক কাষৰত

কাবউ কৰিছো মই, দুখনি ভৰিত পৰি

নিচলা আতুৰ বুলি, নিয়া মোকে ধৰি ধৰি।

খন্তেকলৈ খেনি কৰি, খন্তেকলৈ অপমান,

কিন্তু ভাই, নাহকতে বিনাশিবা এটি প্রাণ ?

এতেকেহে, লগে-ভাগে, নিয়া নিয়া বাহু ধৰি

কোনোমতে, ময়ো যাতে যাব পাৰো, মৰি-পৰি ।

দেখোঁ-অত কাকৃতিতো নাহিলে যে কেও  হায়

মানুহৰ পৰা তেন্তে আশা আৰু নাই নাই ।

এবে তোমাকেহে খাটোঁ হে প্ৰভু দয়াময়—

এহি মহা বিপদত বিতত বিচূৰ্তি মই ;

কেৱে নেতাৰিলে মোক - নেলাগিলে কাৰো বেথা;

 তুমিয়েহে তৰোৱাহি, ভাঙ্গি এই মহা লেঠা ;

অগতিৰে গতি তুমি, অনাথৰ নাথ শুনো ;

তেন্তে ই বিলাই মোৰ, চাই আছা কেনেকৈনো ?

কণা অধমৰ ফালে, কৃপা-চকু মেলি চাই,

তাৰাহি হে দয়াময়, ৰসাতলে গলে হায়!