তোমালৈ

কবিঃ- যতীন্দ্ৰনাথ দুৱৰা 

সপোনৰ প্ৰথম পুৱাত

সাৰপাই উঠিলোঁ যেতিয়া,

দেখিছিলোঁ তাোমৰ ছবিটি

-জীৱনত প্ৰেমৰ অমিয়া ।

ধীৰে ধীৰে বলিছে বতাহ,

কাণে কাণে বাতৰি বিলাই,

আকাশত তৰাৰ পোহৰ

এতিয়াও মাৰ যোৱা নাই ।

খোজ ললোঁ আপোন পাহৰি

তুমি মোৰ চকুৰ আগত,

কাষ চাপি আহিলোঁ যেতিয়া

–তুমি মোৰ প্ৰাণৰ মাজত।

লয় পায় মলয়াৰ মেলা

লাহে লাহে তটিনী-বুকুত,

উড়ি যায় গোলাপৰ গোন্ধ

ছবি যেন সপোন মাজত ।

কু-উ কু-উ বিষাদৰ সুৰ

মাৰ গ’ল পুৱতি নিশাত;

চোৱা কেনে সুন্দৰ সময়

সকলোটি নীৰৱ নিমাত ।

প্রাণ মোৰ পৰিছে ভাগৰি,

আথেবেথে তুলি লোৱা মোক ;

শেষ হক তোমাৰ কোলাতে

জীৱনৰ যত দুখ-শোক ।

ক’তো নাই মৰমৰ চিন

মিছাকৈয়ে ফুৰিলোঁ বিচাৰি

তুমি যদি এৰি দিয়া মোক

কোনে তেনে ধৰিব সাদৰি ?

নিৰাশাত ভগা হিয়াখনি

জোৰোৱাহি মধুৰ মাতেৰে।

শুকুৱা লেৰেলা ফুল পাহি,

তিয়োৱাহি চুমি সাদৰেৰে।

তুলি লোৱা এবাৰ বুকুত

সমুখত বহল সংসাৰ

দুখ-শোক-যাতনাৰে ভৰা,

ইহজীৱন দুখৰ আধাৰ।

কান্দি-কান্দি লাগিল আমনি

কান্দিবৰ শকতিও নাই;

তোমাৰ চেনেহী হাতখনি

চেনেহেৰে দিয়াহি বুলাই।

চকুযুৰি মুদাৰ আগেয়ে

ঢালা আহি তোমাৰ মৰম ।

মৰণৰ আগেয়ে এবাৰ

হক মোৰ সাৰ্থক জনম ।

মাৰ যক তোমাৰ বুকুতে

অন্তহীন সুৰ বিষাদৰ,

হাঁহি মুখে মাগিলোঁ মৰণ

–তুমি মোৰ প্রতিমা প্রাণৰ ।