মহাপুৰুষ

আমাৰ দুজন মহাপুৰুষ

দুজন মাথোঁ হেৰা,

এজন সূৰ্য, এজন চন্দ্ৰ

অসম পোহৰ কৰা।

সূৰ্য শঙ্কৰ চন্দ্ৰ মাধৱ

হৃদয় উজ্জ্বল কৰে,

এটিৰ প্ৰভাত দুটি জ্বলে

আমাৰ ঘৰে ঘৰে!

 

মহাত্মা

জীৱন্ত কবিতা তুমি আপুনি মহাত্মা!

                         কবিতা কি? সিযে ক্ষীণ ধ্বনি হৃদয়ৰ,

মহাত্মা বিচাৰি ঘূৰি ফুৰে ত্ৰিভূৱন

                       মৰ্ত্য পিপাসাৰে, আকুল ব্যাকুল হই

কবিৰ প্ৰাণত !

লুকাই লুকাই

এই তো সদায় চকুৰ আঁৰত
মহা নীলাম্বৰৰ আগত
    লুকাই লুকাই খেলিছা,
এই তো সদায় সূৰ্য্য-চন্দ্ৰ
দুটি চকু বীত-তন্দ্ৰ
    পোনাই বেঁকাই মিলিছা;

দুটি মানুহ

এটি ঘৰত দুটি মাথোন দুটি মানুহ ধৰে;
এটি খেলে লুকাই সপোন, এটি জলি মৰে।

প্ৰকাশ-বাধা

প্ৰকাশ পাইছে চন্দ্ৰ-সূৰ্য্য,
প্ৰকাশ পাঈছে বনৰ ফুল;
ই জীৱনৰ কিয় গোপন গুহ্য,
জীৱনৰ ই কি ঘটিল ভুল?

গোলাপৰ কথা

আছিলো এদিন নিঃস্ব মৰুৰ দেশত;
বিশ্বত নাছিল ঠাই, অকলশৰীয়া,
শোভাহীন কোনে চাই। প্ৰেমিক পথিক
কবি, বাট হেৰুৱাই, পালে হেৰা আহি;
উদ্ঘাটিলে শোভা মোৰ, নিজ অনুৰাগে

বিশ্বহৰণ

তেতিয়া যদিও নাছিলা তুমি
    ৰূপৰে চমকে চমকাই চকু
আছিল তেতিয়া
    সুন্দৰ মোৰ
জোন-বেলি-তৰাই
    জুৰাই বুকু।

মোৰ পূজা

তোমালোকে তেল পুৰি
    শলাগছি দিয়া
        প্ৰদীপ পূজাৰ
মই জালোঁ শিহা পুৰি
    ৰাঙলী হিয়াৰ
        অগ্নি অনিৰ্বাৰ
সেয়ে মোৰ প্ৰদীপ পূজাৰ।

তুমি

তুমি কি প্ৰিয়
    নুবোজো কিয়
        নোৱাৰি ধৰিব
            লুকুৱা কেনি


তুমি কি মেঘৰ
    বিজুলী লহৰ
        সাগৰ-ঢৌ
            ফুলৰ ঘ্ৰাণ,
                কুলুৰ ধ্বনি?

বিশ্ব-হৰণ

তেতিয়া যদিও নাছিলা তুমি
ৰূপৰ চমকে চমকাই চকু |
আছিল তেতিয়া
সুন্দৰ মোৰ
জোন-বেলি তৰাই
জুৰাই বুকু |