বিদায় পৰত

কবিঃ-শৈলধৰ ৰাজখোৱা

এতিয়াই হয় যদি যাবৰ সময়

 তুমি মোৰ বহিবা কাষত—

মোৰ এই বীণ খনি বজাবা এবাৰ

কথাখিনি পৰিব মনত ।

চকু দুটি হ’ব মোৰ ধুৱলি-কুৱলি

কাণ হলে থাকিব সজাগ

ক’ব লগা যিবা আছে কই যাবা তুমি

মনলৈ নানিবা বিৰাগ ।

সাক্ষী

কবিঃ-লক্ষ্মীনাথ ফুকন

           

দেখা পাই কিয় বা লুকালা,

মণিটি যে সুলকি পৰিল ?

আঁচলৰ আগটিতে লাগি

ফুলৰো যে পাহিটি সৰিল।

                        নেভাবিবা তুমি গুচি গলে

                        চিন তাৰ একো নেথাকিব

                        তুমি আজি আহিছিলা বুলি

                        কেৱে তাৰ প্রমাণ নিদিব।

 

ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ প্ৰতি

কবিঃ-লক্ষ্মীনাথ ফুকন

হে বিশাল ব্ৰহ্মপুত্ৰ, কত শত বৰষৰ কত শত বেদনাৰ কথা,

                                      তোমাৰেই অন্তৰ গঁথা।

 কত প্ৰাণ মুঞ্জৰিলে তামাকেই সাক্ষী ৰাখি কত হিয়া উজলি উঠিলে,

                                 লুকালে বিৰহৰ ব্যথা।