কবিতা

কবিঃ- পদ্মনাথ গোহাঞিবৰুৱা

সহস্ৰ চকুৰে দেখা কত কি যে গুণি

ফুটাব নোৱাৰি ভাৱ, টোকে চকুপানী

কত কাল নীলাকাশে আগ্নেয় কুসুম

সূৰুজ বুকুত লৈ জ্বলে চতুৰ্গুণ

অৰ্থভৰা হাঁহি লৈ ফুল কুঁৱৰীয়ে

চিপিয়াই ক’বলৈ পুনু এৰি দিয়ে

উৰ্মিলা

কবিঃ- পদ্মনাথ গোহাঞিবৰুৱা

নিৰমল নাম গোন্ধে প্রাণ কোমলাই

ফুলনিৰ এচুকত মুখ আমোলাই

ফুলি ফুলি এটি পাহি কাব্য কাননত

হৰিছিল কবি প্ৰাণ থাকি নিজানত।

প্রকৃতি

কবিঃ- পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা

শান্তিৰ মলয়া বলি প্রাণ জুৰ কৰে,

শীতল বৰণে তাৰ জগত সামৰে ;

অশান্তি ৰ’দৰ তাপ লাগিলে হিয়াত,

চাটিফুটি মন-প্রাণ, নাই তত্  গাত ;

প্ৰথম মিলন

প্ৰথম মিলন দিন, পোনে দেখা দেখি,
সঙ্কুচিতা অৰ্ধাঙ্গিনী অৰ্ধাঙ্গৰ পাশে ।
পাহৰিলে পূৰ্বভাৱ, একাঙ্গ যেতিয়া
কোনোবা যুগত । মায়াৰ ঢাকোনে আৰু
ধৰে নিলগাই, নিচিনা ভাবৰ কালে ।
নেচাওঁ যেতিয়া হায়, মুখলৈ মোৰ
একেথৰে থাকে চাই হেঁপাহ চকুৰে ;
চকুত পৰিলে চকু, কৰে তলমূৰ,
ধৰা-পৰা চমকনি খাই । এটি হাত
আদৰেৰে চপাই বুকুত, সোঁধো কিবা,
আবেঘ উগাৰি উঠে । নেমাতি উত্তৰ
দিয়ে কপালৰ ঘামে ।

চন্দনগিৰি

স্বৰ্গৰ জখলা এই পুণ্য গিৰিবৰ
নিৰ্মিলে কি সুকৌশলে  বিশ্বখনিকৰ
সৌন্দৰ্য্য ৰূপৰাশি,  কৰুণাৰ প্ৰভা,
প্ৰেমৰ পৱিত্ৰ ৰাগ, সম্ভোগৰ সুখ,
আৰু এক আবেগৰ পুণ্য আকৰ্ষণ,
সকলো সমানে সানি স্ৰজিলে মৰ্ত্যত
পঞ্চামৃত লাড়ু এই অৰণ্য মন্দিৰে ।

বাগ্দেৱী বন্দনা

নাজানো পূজাৰ বিধি, বন্দনাৰ ৰীতি;

বীণাপাণি, বাগ্দেৱী, চৰণ তোমাৰ

কি ৰূপে পূজিম, হায় বন্দিম কিমতে ?

বজোৱা অনন্ত কাল সঞ্জীৱনী বীণা ;

গহীণ জোঁকাৰে তাত কঁপাই বননি,

সৰায় কতনা ফুল কবি-ফুলনিত ॥