গোলাপ

কবিঃ-ৰঘূনাথ চৌধাৰী

কাৰ পৰশত ফুলিলি বান্ধৈ
অ' মোৰ সাদৰী ফুলাম পাহি?
শ্যামলী পাতৰ ওৰণী  গুচাই
কাৰ ফালে চাই মাৰিলি হাঁহি?

কোন নন্দনত লাগিল চমক,
নাচিছে য'ত পৰী বুলবুল,
অভিশপ্ত হৈ বিলাস কুঞ্জত
প্ৰেম মদিৰাত যেন মচ্‌গুল।

হাচনাহানাৰ তীব্ৰ গন্ধত
সপোন-বিভোৰ মাধৱী নিশা,
তোৰ পৰশত বিৰহী জোনৰ
পলাল নে প্ৰিয়ে প্ৰাণৰ তৃষা?

আৰৱ পিয়াৰী বছ্‌ৰা ৰাণীৰ
গুল বদন পেলালি জুৰ;
ভাহি ফুৰে তোৰ ৰূপ তৰংগত
পাপিয়াৰ স্নিগ্ধ কৰুণ সুৰ?

ফুলিলি যিদিনা মৰু উদ্যানত
উড়িৰ সৌৰভ জগত জুৰি,
গগণ-চুম্বী কলছছে তোৰ
পান কৰিলে ৰূপ মাধুৰী!

আছিলে নে প্ৰিয়ে বেবিলনৰ
গুল্ বাগানৰ ফুলৰ ৰাণী?
স্বৰ্গৰ নন্দদন সাজলি শূণ্যত
কবিৰ মুখত অমৰ বাণী।

ৰূপ-ৰস গন্ধ পৰশ প্ৰেমত
জিনিলি পিয়াৰা হিন্দুস্তান:
বাদছা-হেৰেম কৰি গুল্‌জাৰ
দিল দৰিয়াত তুলিলি বান।

তোৰ ই ৰূপত জগত বিভোল
ঢালিলি প্ৰেমৰ বিমল ধাৰা;
দিল্লী বেগম নুৰজাহানৰ
আছিলি নে তয়ে দিল্ বাহাৰা?

কোন সুন্দৰীৰ নিমজ গালত
ফুটাই তুলিলি চিকন কাজ?
উঠিল প্ৰেমিক ছাহজাহানৰ
ভুৱন বিজয়ী মৰ্মৰ তাজ!


কত কাব্য গাথা, অতীতৰ স্মৃতি,
উদাস প্ৰেমৰ মূৰ্ত বিকাশ;
বিজড়িত তোৰ কোমল বুকুত
কত বিৰহীৰ হা-হুতাশ!


ফুলিবিনে মোৰ মানস কুঞ্জত
অ' মোৰ সাদৰী ফুলাম পাহি?
উঠিবি নে বাজি প্ৰিয়া পাপিয়াৰ
পুলক-ভৰা মিলন বাঁহী?