পৃথিৱী

কবিঃ- দেৱকান্ত বৰুৱা

কোন দূৰ শতিকাৰ বুৰঞ্জী-বিস্মৃত কোন

            সোণালী ক্ষণত,

কোননো অপ্সৰী আহি ভাঙিলে তপস্যা কাৰ

            এটি কটাক্ষত !

 তোমাৰ চকুত প্রিয়া! জ্বলে নে বিজুলী সেই ?

            সিদিনাৰ দৰে,

উঠে নে ফুলনি হাঁহি তোমাৰ চেনেহ লাগি

            বননি শিঞৰে ?

মেখেলাৰ পাতলিত জ্বলে নে অযুত তৰা ?

            ৰিহাৰ আঁচলে

যি-বসন্ত অহা নাই, আনে নে সুৰভি তাৰ

             কলঙ উথলে ?

যি পদুম  বিচাৰিলোঁ জীৱনৰ খালে বিলে,

            ঘাটিলোঁ নর্দমা ;

নোপোৱা পহুম-পাহি তুমিয়ে নে মোৰ বাৰু ?

            হেৰা মনোৰমা !

পদুমৰ পাহি সৰে, বসন্ত লেৰেলি পৰে,

            মাৰ যায় তৰা ;

হাঁহি আৰু মৰণৰ অপূর্ব আভাৰে দীপ্ত

            এই বসুন্ধৰা !

তুমিও মৰিবা সখী ! শেষ হ’ব খেলিমেলি

            এই উপন্যাস ;

তোমাৰ প্রেমেৰে ৰঙা আজিৰ কবিতা হ’ব

            শব্দৰ বিন্যাস ।

সঁচা আৰু কল্পনাৰ মিছা বোল সনা এই

            আমাৰ জীৱন ;

অমৰ কৰিবা তাক, সানি কিটো অমৃতৰ

            নিষ্ফল ৰহণ ?

খন্তেক যৌৱন প্রিয়া ! শোভিছে খন্তেক মাথো

            এই মৃত্যু ভুমি ;

অর্থহীন জীৱনৰ কৰুণ ৰহস্য এয়া,

            অর্থ তাৰ তুমি ।

 নিৰুপায়! পৃথিৱীৰ শোভা চাৰি আকাশৰ

            বিষাদ-নীলিমা,

তুমি আৰু মই সজা প্রেমৰ পৃথিৱী এয়া,

             —মৃত্যু তাৰ সীমা ।