সুখ

কবিঃ- আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালা

সুখ সুখ বুলি            মানুহ বলিয়া
        নেদেখে সুখৰ মুখ ;
সুখ বিচাৰোঁতে          পায় সংসাৰত
        দুখৰ উপৰি দুখ ৷

 
দেখিও নেদেখা          কিয় দিন-কণা
        সুখযে হাততে আছে ;
যিটে’ দিব পাৰে          স্বাৰ্থ-বলিদান,
        সুখ ফুৰে পাছে পাছে ৷

অকল নিজৰ          নিমিত্তে নহয়
        আমাৰ জীৱন ভাই,
পৰৰ কাৰণে          খাটিব পাৰিলে
        সংসাৰ সুখৰ ঠাই ৷

 
পৰৰ অভাৱ,          পৰৰ দুখত
        হিয়া যদি পমি যায়,
পৰক আপোন          কৰিব পাৰিলে
        সংসাৰত দুখ নাই ৷

 
শক্তি-সামৰথ          পৰৰ সুখত
        বিলাব পাৰিলে ভাই,
পৰৰ কাৰণে          কান্দিব জানিলে
        কান্দোনতো সুখ পায় ৷

 
সকলো আপোন     যত নৰ-নাৰী ;
        কাকনো বুলিম পৰ ?
পৰমপিতাৰ          সকলো সন্তান
        পৃথিৱী আমাৰ ঘৰ ৷

 
গাই-গোটা-পেটে-   ভঁৰাল নহ’বাঁ ৷
        লোকৰ দুখলৈ চোৱাঁ,
মানুহৰ সেৱা,       মানুহৰ পূজা,
        পৱিত্ৰ বৰত লোৱাঁ ৷

সুখৰ দুখৰ           মনেই কাৰণ
        মনক কৰিবাঁ থিত ;
ত্যাগত লভিবাঁ     পৰম সন্তোষ
        সাধিবাঁ লোকৰ হিত ৷

 
স্বাৰ্থৰ বাটত       দুখৰ কাঁইট,
        খোজে পতি বিন্ধে হুলে,
স্বাৰ্থৰ বাট,       সেন্দুৰীয়া আলি,
        সুগন্ধি কুসুম ফুলে ৷

 
যথাৰ্থ নিঃস্বাৰ্থ   ধৰমী জীৱন,
        বিস্ব-প্ৰেমে ভৰ-পূৰ,
বিশ্বৰ সকলো       ভাই-ভনী তাৰ,
        সুখৰ নপৰে ওৰ ৷