সীতা সয়ম্বৰ

হৰধনু ভাঙি ৰামে সীতাক লভিলে

উঠিল গৌৰৱ বাণী ৰাজ সমাজত

জয়, জয়, শবদিলে অন্তেষপুৰত,

সীতাক সম্বাদ তাৰ দূতী আহি দিলে।

                   ভানুমতী সখীয়েকে বুলিলে বচন ,

                   -স্বামী পালা সীতা তুমি কত তপ কৰি,

                   বজ্ৰময় হাত দুটি ধনু ভাঙে ধৰি

                   শুনি হাঁহি জানকীয়ে ঘুৰালে বদন।

লাজ পাই সখীয়েকে মাতিলে আকৌ

-কিয় কৰা সীতা দেৱী বিাষদ মনত

নহয় ৰামৰ হাত শিলৰ নিচিনা,

তুলা যেন পাবা কিন্তু তোমাৰ হাতত।

ৰ’দত পৃথিৱী ফাটি হয় ছিটছিট্‌

কোমল পদুম কিন্তু ৰ’দেৰে নিৰ্মিত,